Podział sieci ze względu na model funkcjonowania

Wyróżniamy dwa modele funkcjonowania sieci. Sieć równorzędna, czyli „każdy z każdym” (z ang. peer-to-peer) to sieć najczęściej wykorzystywana w domach, czy małych firmach. Polega ona na tym, że każde urządzenie w tego typu sieci może być jednocześnie zarówno klientem, jak i serwerem. Wszystkie urządzenia takiej sieci są zdolne do bezpośredniegopobierania danych, programów i innych zasobów. Każdy komputer pracujący w takiej sieci jest równorzędny w stosunku do każdego innego, w sieciach tego typu nie ma hierarchii. 

ZALETY:

• łatwość w obsłudze (w stosunku do sieci opartej na serwerach),
• niski koszt eksploatacji (nie wymagają drogich i skomplikowanych serwerów),
• bardziej odporne na błędy aniżeli sieci oparte na serwerach (ze względu na brak hierarchizacji),
• realizacja sieci może być wykonana na bazie popularnych systemów operacyjnych.

WADY:

• użytkownicy tej sieci muszą pamiętać wiele haseł, zwykle po jednym dla każdego komputera wchodzącego w sieć,
• mniejsza wydajność tego typu sieci, czego przyczyną jest wielodostępność każdego z komputerów tworzących sieć równorzędną,
• gdy użytkownik wyłączy swój komputer, jego zasoby są niedostępne dla reszty komputerów znajdujących się w sieci,
• duża awaryjność,
• słaba ochrona danych.

Kolejnym modelem jest sieć typu „klient-serwer”. Sieć ta nazywana jest także siecią opartą na serwerach. Wprowadza ona hierarchię, która ma na celu zwiększenie sterowalności różnych funkcji obsługiwanych przez sieć w miarę zwiększania się jej skali. w sieciach „klient-serwer” zasoby często udostępniane gromadzone są w komputerach odrębnej warstwy zwanych serwerami. Serwery zwykle nie mają użytkowników bezpośrednich. Są one komputerami wielodostępnymi, które regulują udostępnianie swoich zasobów szerokiej rzeszy klientów. w sieciach tego typu z klientów zdjęty jest ciężar funkcjonowania jako serwery wobec innych klientów.

Sieci oparte na serwerach są bardzo przydatne, zwłaszcza w organizacjach dużych oraz wymagających zwiększonego bezpieczeństwa i bardziej konsekwentnego zarządzania zasobami przyłączonymi do sieci.

ZALETY:

• wszystkie informacje przechowywane są na serwerze, wobec tego możliwe jest lepsze zabezpieczenie danych (serwer może decydować kto ma prawo do odczytywania i zmiany danych),
• większa wydajność wchodzących w jej skład komputerów ( z każdego klienta zdjęty jest ciężar przetwarzania żądań innych klientów),
• łatwość zmieniania rozmiarów sieci serwerowych, czyli ich skalowania (niezależnie od przyłączonych do sieci klientów, zasoby znajdują się zawsze w jednym, centralnie położonym miejscu, są centralnie zarządzane i zabezpieczane, dzięki czemu wydajność sieci jako całości nie zmniejsza się wraz ze zwiększeniem jej rozmiaru).

WADY:

• problemy związane z przepustowością łącza oraz technicznymi możliwościami przetworzenia żądań klientów (ze względu na ich dużą ilość),
• w czasie, gdy serwer nie działa, dostęp do danych jest całkowicie niemożliwy,do uruchomienia jednostki będącej serwerem z możliwością obsługi dużej ilości klientów potrzebne jest specjalne oprogramowanie oraz sprzęt komputerowy, które nie występują w większości komputerów domowych,
• duże koszty obsługi (konieczność zatrudnienia wyszkolonego pracownika do administrowania i obsługi sieci).

<<< Poprzedni: Topologia sieci                                                                   Następny: Konfiguracja sieci >>>